Przejdź do zawartości Ile dni do matury?KontaktMoje kontoKoszyk Kursy WideoKursy E-bookKorepetycjeFiszkiNotatki i ZadaniaO NasBlog Pokaż większy obrazek Motyw miłości w literaturze Miłość to jeden z najpopularniejszych tematów w literaturze. Różne realizacje tego motywu znajdziemy w utworach niemal każdej epoki. W dzisiejszym artykule podpowiadamy, jakie utwory warto przywołać, jeśli motyw miłości pojawi się na maturze. Mitologia W mitologii greckiej Eros, bóg miłości i namiętności, jest przedstawiany jako piękny młodzieniec z łukiem i strzałą. Kiedy strzała dosięgała dwojga ludzi, zakochiwali się w sobie bez pamięci. Według jednej z licznych wersji mitu, bóg ten miał wyłonić się z Chaosu i stać się potężną siłą, dzięki której świat może istnieć. Warto pamiętać, że odpowiednikiem Erosa w mitologii rzymskiej jest Amor. Jakie jeszcze mity warto przywołać na maturze? Na pewno ten o Orfeuszu i Eurydyce. Mamy tu do czynienia z motywem miłości, która jest silniejsza od śmierci. Orfeusz to uzdolniony muzyk i poeta. Kiedy jego ukochana umiera, śpiewak schodzi do krainy Hadesa, aby uwolnić ukochaną. Bóg zmarłych jest oczarowany muzyką Orfeusza do tego stopnia, że pozwala mężczyźnie zabrać ukochaną, ale stawia warunek. Orfeusz nie może spojrzeć na Eurydykę aż do chwili opuszczenia krainy zmarłych. Niestety, śpiewak nie dotrzymuje danego słowa, spogląda na ukochaną i tym samym traci ją na zawsze. W mitologii znajdziemy również inne realizacje motywu miłości. Jak choćby — miłość Prometeusza do ludzi. Bóg ten stworzył człowieka z gliny i łez, a następnie podarował im ogień. Za to spotkała go straszliwa kara. Na rozkaz Zeusa został przywiązany do skały, a jego wątroba była przez całą wieczność wyjadana przez sępa. Biblia Pieśń nad pieśniami to poemat liryczny o miłości Oblubieńca i Oblubienicy. Utwór ten można odczytywać dosłownie, jako wyznanie miłosne kobiety i mężczyzny. Biorąc pod uwagę, że utwór pojawia się w Biblii, ważniejsza wydaje sięjednak interpretacja metaforyczna, w której Oblubieniec to Bóg, a Oblubienica to ludzkość lub Kościół. Przychylając się do takiej interpretacji, należy uznać, że Pieśń nad pieśniami to alegoryczna opowieść o miłości Boga do człowieka i wspólnoty, jaką jest Kościół. Dzieje Tristana i Izoldy Tristan i Izolda to celtycka legenda, spisana w pełnej wersji przez Josepha Bédiera. Tristan, siostrzeniec i wasyl króla Kornwalii, ma za zadanie odnaleźć Izoldę Jasnowłosą, aby król Marek mógł ją poślubić. Niestety, podczas podróży powrotnej, Izolda i Tristan wypijają napój miłosny, który matka przygotowała dla króla i jego przyszłej małżonki. Rycerz i dziewczyna zakochują się w sobie. Jest to jednak miłość fatalna i niszcząca, ponieważ oznacza złamanie ślubów rycerskich (Tristan) i małżeńskich (Izolda). Kochankowie spotykają się potajemnie, o czym dowiaduje się król Marek. Kiedy jednak odnajduje parę rozdzieloną nagim mieczem, pozwala im wrócić. Tristan poślubia Izoldę o Białych Dłoniach, a Izolda Jasnowłosa wraca do króla Marka. Rozdzielenie nieszczęśliwych kochanków nie pomaga. Kiedy rycerz w bitwie zostaje zraniony zatrutą lancą, prosi przyjaciela o to, by mógł jeszcze raz zobaczyć ukochaną. Niestety, w wyniku kłamstwa zazdrosnej żony, rycerz umiera, myśląc, że Izoldy nie ma na statku, którym wracał jego przyjaciel. Zrozpaczona Izolda również umiera. Na grobie Tristana wyrasta krzak głogu, który łączy się z grobem Izoldy. Krzew ten staje się symbolem wiecznej miłości. Cykl Sonety do Laury Zbiór utworów Francesco Petrarki dzieli się na dwie części. Pierwsza to liryki na cześć Madonny Laury żywej, druga — na cześć Madonny Laury umarłej. W pierwszych sonetach podmiot liryczny opisuje wygląd ukochanej, moment, kiedy po raz pierwszy ją spotkał. Podmiot liryczny sakralizuje ukochaną. Jest to jednak miłość niespełniona, która ma przeciwko sobie “los i ludzi” Podmiot liryczny skupia się więc na analizie własnych uczuć. Każdy sonet ma podobną budowę. Początek utworu ma charakter opisowy, natomiast w dalszej części pojawiają się refleksje na temat istoty samej miłości. Warto wiedzieć, że tytułową Laurę poeta spotkał naprawdę. Było to jednak przelotne spotkanie, a adresatka sonetów była kobietą zamężną. Nie zmienia to jednak faktu, że Petrarkę uważa się twórcę języka miłości w poezji. Co więcej — dzięki jego utworom sonet stał się bardzo popularnym gatunkiem literackim. Warto więc do matury przypomnieć sobie budowę sonetu oraz jego najważniejsze cechy. Cierpienia młodego Wertera Miłość jest dla Wertera sensem życia, bohater nie potrafi myśleć o niczym innym. Gloryfikuje swoją ukochaną. W liście do przyjaciela pisze nawet: Nie znam już innej modlitwy jak do niej […] wszystko dookoła widzę tylko w związku z nią. Choć bohater przeżywa krótkie chwile szczęścia, miłość jest dla niego głównie źródłem cierpienia. Lotta jest bowiem zaręczona i wkrótce wychodzi za mąż. Warto pamiętać, że motyw nieszczęśliwej miłości jest charakterystyczny dla romantyzmu. Odnajdziemy go również w wierszu Adama Mickiewicza Do M. W innym utworze tego poety — Konrad Wallenrod pojawia się natomiast inny rodzaj miłości, a mianowicie miłość do ojczyzny. Lalka Stanisław Wokulski to człowiek, który posiada zarówno cechy romantyka (niespełniona miłość), jak i pozytywisty (kult rozumu, praca u podstaw). Wokulski zakochuje się w próżnej pannie z wyższych sfer, która gardzi jego uczuciem. Mężczyzna jednak podporządkuje wszystkie swoje działania miłości do Izabeli Łęckiej. Nieodwzajemniona miłość stopniowo go niszczy i prowadzi do zguby. Lubię, kiedy kobieta Wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera, przedstawiciela Młodej Polski to jeden z najbardziej śmiałych erotyków tamtej epoki. Podmiot liryczny pozornie skupia się na doznaniach kobiety w czasie aktu miłosnego. Podmiot liryczny opisuje go jednak z własnej perspektywy. Nie ma tu miejsca na miłość duchową i jej sakralizację. W grę wchodzą tylko zmysłowe doznania i czerpana z nich przyjemność: Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi, Gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi, Gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem, I oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem. Motyw miłości w literaturze — co jeszcze warto powtórzyć Pieśń o Rolandzie —motyw bezgranicznej miłość do Boga, Kwiatki świętego Franciszka — motywbezinteresownej miłość do bliźnich i “braci mniejszych”, Romeo i Julia — motyw nieszczęśliwej miłości, Twórczość Franciszka Karpińskiego, sielanka Laura i Filon, w której bohater wystawia swoją ukochaną na próbę, Giaur — wierność religii a miłość do ukochanej, Nad Niemnem — miłość w obliczu różnic klasowych (Jan i Cecylia), miłość do ojczyzny, Zbrodnia i kara — miłość, która ma moc odkupienia (Raskolnikow i Sonia), Potop — miłość spełniona (Kmicic i Oleńka), przemiana głównego bohatera, W malinowym chruśniaku — erotyka, związek aktu miłosnego z naturą i ludowością. Piotr Tomkowski2021-02-18T20:30:17+01:00 Podobne wpisy Strona wykorzystuje pliki cookies, by działać prawidłowo oraz do celów analitycznych, reklamowych i społecznościowych. OK, Rozumiem Privacy Overview This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are as essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience. Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
103. „Samotność, cóż po ludziach?” – najciekawsze Twoim zdaniem literackie portrety bohaterów skazanych na samotność z wyboru. Bohaterowie opisywani przez literaturę różnych epok, którzy nie byli rozumiani przez otoczenie, bardzo często doświadczali uczucia samotności. Myślę, że takiej samotności doświadczali przede wszystkim ci, którzy przerastali innych ludzi pod różnymi względami. Najczęściej inteligencją, wyobraźnią i predyspozycjami wodzowskimi. Niektórzy wybierali samotność, aby zrealizować ideę, która im przyświecała, i poświęcali jej całe swoje życie. Samotność, cóż po ludziach? Słowa te wypowiedział główny bohater III części Dziadów Adama Mickiewicza w Wielkiej Improwizacji. Konrad, filareta, zdaje sobie sprawę z tego, że jest równocześnie poetą, który siłą przeżyć i uczuć przerasta swoich towarzyszy więziennych. I dlatego czuje się nie zrozumiany i samotny. Pragnie dokonać sam wielkich rzeczy – przyczynić się do wyzwolenia umęczonej Ojczyzny. I tylko on – jego zdaniem – poeta, ma prawo domagać się tego od Boga. Godzi się więc na osamotnienie, wręcz skazuje na nie, ponieważ chce osiągnąć cel, który przed sobą postawił. Większość polskich bohaterów romantycznych to samotnicy z wyboru, którzy – właśnie dlatego, że przerastali otoczenie pod każdym względem – stawiali przed sobą wielkie cele. Kordian z dramatu Juliusza Słowackiego przypomina bardzo Konrada. Podobnie jak tamten, postanawia życie poświęcić wyzwoleniu Polski. Aby osiągnąć swój cel, godzi się z samotnością. W podziemiach katedry św. Jana liczy jeszcze na współpracę z innymi, ale wyniki głosowania uświadamiają mu, że został skazany na samotność z wyboru, w momencie kiedy zdecydował się na zabicie cara – króla Polski. Kiedy pełni służbę w przedpokoju monarchy, czuje się samotny i opuszczony przez wszystkich i być może również dlatego nie jest w stanie dokonać zabójstwa. Również przed śmiercią, na która został skazany, odczuwa Kordian głęboko swoje osamotnienie. Ale właśnie owa samotność, którą wybrał, spowodowała, że był w stanie skoncentrować się na jednym wybranym celu i jemu poświęcić całe swoje życie. Innym bohaterem, który doświadczył samotności wśród ludzi, był Jacek Soplica – ksiądz Robak z Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Początkowo był człowiekiem bardzo towarzyskim, miał licznych przyjaciół, znajomych i popleczników. Los jednak skazuje go na to, że zmuszony jest wybrać samotność. Po przeżyciu nieszczęśliwej miłości do Ewy i zabiciu Stolnika postanawia zrezygnować z życia świeckiego i wybiera życie samotne w zakonie bernardynów. Pragnie odpokutować za swoje winy i resztę życia poświęcić działalności patriotycznej. Z oddalenia kieruje tylko życiem i wychowaniem swojego jedynego syna Tadeusza, który dorasta w Soplicowie. Ksiądz Robak zdawał sobie z pewnością z tego sprawę, że samotność, którą wybrał, pozwoliła mu poświęcić się całkowicie działalności politycznej i patriotycznej. Następnym bohaterem, którego chciałabym przedstawić, jest hrabia Henryk z dramatu Krasińskiego Nie-Boska komedia. Przyczyną osamotnienia bohatera jest poetyckość jego natury, na którą został skazany przez los. Hrabia również wybiera samotność. Jako poeta czuje się nie zrozumiany przez żonę i rodzinę i dlatego ucieka w marzenia i świat poezji. Egoizm Hrabiego spowodował, że nie dostrzegł on duchowych cierpień żony, a później syna. Wybrał samotność, ponieważ sądził, że najbliżsi mu ludzie nie będą w stanie zrozumieć tego, czym jest dla niego poezja. Hrabia czuje się również wyobcowany, w momencie gdy podejmuje się przywództwa nad własną klasą – arystokracją. Pragnie bronić świata, w którym sam dostrzega wiele zła, co również wzmaga jeszcze jego osamotnienie. W końcu popełnia samobójstwo. Zupełnie innym, zdawać by się mogło, bohaterem, który skazał się na samotność wśród ludzi, był doktor Judym z powieści Stefana Żeromskiego Ludzie bezdomni. Był to młody człowiek, któremu udało się zdobyć wykształcenie i uciec od „rynsztokowego” życia, jakie wówczas pędzili ludzie z jego sfery. Nie bardzo potrafił znaleźć sobie właściwe miejsce w społeczeństwie. Wyobcowany ze środowiska proletariatu miejskiego, z którego się wywodził, z odrazą patrzył na życie ludzi z tych sfer. Ale choć współczuł biedakom, nie miał już z nimi wspólnego języka. Wejście w świat ludzi dobrze sytuowanych nie spełniło jego oczekiwań. Poznaje niewielką wartość moralną tego środowiska, egoizm i pogardę dla ludzi niżej stojących w hierarchii społecznej. Początkowo próbuje walczyć z oportunizmem i obojętnością ludzi bogatych, ale nie odnosi sukcesów. Nie znajduje zrozumienia najpierw w środowisku warszawskich lekarzy, zaś później u właścicieli Cisów. Dzięki swojej wrażliwości na krzywdę ludzką i chęci działania na rzecz najbiedniejszych, pozostaje do końca bezdomny i osamotniony. Jest więc Judym skazany na samotność dzięki własnej naturze, która nie pozwala mu pogodzić się ze złem tego świata. Wybiera życie w pojedynkę – bez żony i rodziny tylko dlatego, ażeby poświecić się dla innych. Odrzuca szczęście z ukochaną Joasią, by nie przeszkadzała mu w pracy społecznej. Myślę, że wszyscy bohaterowie, których opisałam wyżej, mimo iż żyli wśród ludzi, czuli się samotni i wyalienowani. Wszyscy oni zostali w jakiś sposób na ten stan skazani, dzięki sytuacji w jakiej się znaleźli lub naturze, którą obdarzył ich los. Świadomie często wybierali samotność, aby poświęcić się idei, którą uważali za najważniejszą. Dzięki temu większość z nich dokonała jednak czegoś w życiu i potrafiła skierować uwagę społeczeństwa w pożądanym przez siebie kierunku.Motyw nieśmiertelności - Ogólnie o problemie Nieśmiertelność to nic innego jak nieuleganie śmierci, posiadanie życia wiecznego. We wszystkich religiach nieśmiertelni są bogowie, ale może je również osiągnąć człowiek poprzez zjednoczenie z bóstwem.
Główny motyw utworu Szekspira. Różnica w klasycznym pojmowaniu tego pojęcia (np. w postaci Wertera czy innych bohaterów, którzy kochając, byli skazani na samotność) polega jednak na tym, że dotyczy dwójki bohaterów i jest uczuciem odwzajemnionym. Powinności rodzinne nie pozwalają młodym kochankom na znalezienie szczęścia u boku drugiej osoby, co jest najważniejszą przyczyną ich tragedii. Wyjawienie ich miłości, spotkałoby się zapewne nie tylko z niezrozumieniem ze strony bliskich, ale być może z gorszymi konsekwencjami. Romeo i Julia skazani są więc na ciągłe ukrywanie uczuć, potajemne schadzki, działanie na własną rękę i brak poparcia dla własnych decyzji, których nawet nie mogą nikomu zdradzić. Dodatkowym „gwoździem do trumny” (dosłownie i w przenośni) jest nierozważne zachowanie Romea (zabicie Tybalta), co skazuje go na wygnanie, a tym samym na długą rozłąkę z ukochaną. Przeciwności piętrzą się coraz bardziej, Julia jest na siłę „wpychana” w ramiona innego, dochodzi do niezaplanowanej i fatalnej w skutki pomyłki, która prowadzi bohaterów do samobójczej zwrócenia uwagi, jednak abstrahującą od głównego wątku kwestią, jest wcześniejsza miłość Romea do Rozaliny, rzekomo również nieszczęśliwa. Jest to jednak bardzo sporny wątek, ponieważ wydaje się, że Romeo tak naprawdę jedynie kreuje się na nieszczęśliwego kochanka, którego luba nie może obdarować uczuciem, podczas gdy być może łączy ich romans daleko odchodzący od założeń nieszczęśliwej i niespełnionej miłości. Można dostrzec u bohatera sztuczność i niepotrzebne dramatyzowanie, co na szczęście zmienia się z chwilą poznania Julii, choć i wtedy zdarza mu się przesadzać z deklamacją.Katastrofizm ujęty jako koniec świata, poprzedzony zwycięską bitwą dobra ze złem. Obraz Sądu Ostatecznego i niejasna symbolika zagęszczają atmosferę niepewności, zagrożenia i strachu. Liczne przedstawienia dokonującej się zagłady (np. wszechobecny motyw języków ognia oraz szalejących dzikich bestii). Katastrofa totalna, po Motyw miłośći jest tak wdzięcznym i zajmującym tematem, że od dawien dawna stanowił inspirację dla twórców literackich. I nie mamy tu na myśli tylko miłości romantycznej, chociaż wydaje się, że to właśnie ona najczęściej gości na kartach powieści i poematów. Gdzie w literaturze znajdziemy motyw miłości? Motyw miłości w literaturze Motyw miłości w literaturze pojawia się bardzo często, bez względu na epokę, w której przyszło tworzyć twórcom. Dzieje się tak dlatego, że tematyka ta ma w pewnym sensie charakter uniwersalny i niezmiennie towarzyszy człowiekowi. Zmieniają się tylko okoliczności. Pierwszy utwór traktujący o tym uczuciu to bez wątpienia "Pieśń nad pieśniami", czyli jedna z ksiąg Biblii. Interpretatorzy twierdzą, że jego treść można traktować jako alegorię miłości Boga do narodu czytelnicy możemy również rozczytywać się w wielu dziełach poświęconych romantycznej miłości między kobietą a mężczyzną. Motyw ten bardzo często pojawia się w mitologii greckiej. Przywołać tu można choćby postaci Orfeusza i Eurydyki. Tego typu utwory ukazują zmagania, jakim poddani są kochankowie, którzy przeważnie przechodzą wielkie trudności i cierpienia, a często na końcu i tak nie mogą połączyć się z ukochaną autorzy miejsce w swoich utworach poświęcają nie tylko miłości romantycznej. Równie często obrazują piękną miłość między rodzicami a dziećmi. W polskiej literaturze szczególne miejsce zajmują z kolei utwory ukazujące bohaterów, którzy swoje życie poświęcają miłości do ojczyzny. I mamy tu przykłady zarówno tych, którzy w jej imię poświęcają swoje życie w walce wręcz z wrogiem, ale również bohaterów pozytywistów, którzy wierzą, że dzięki pracy organicznej i pracy u podstaw mogą przysłużyć się nieszczęśliwej miłości Motyw nieszczęśliwej miłości to chyba najczęściej spotykany motyw w powieściach o tematyce miłosnej. Nie sposób tu nie wspomnieć o sławnym na całym świecie dramacie Szekspira "Romeo i Julia". Kochankowie mimo wielkiej miłości i wsparcia wielu osób, nie są w stanie pokonać piętrzących się przed nimi przeszkód. W efekcie tego oboje tracą życie w bardzo młodym wieku. Kolejnym doskonałym przykładem literackiej nieszczęśliwej miłości są "Cierpienia młodego Wertera" Goethego. Tytułowy Werter przeżywa rozterki miłosne, ponieważ zakochał się w kobiecie, która jest zaręczona. Efektem jego nieszczęśliwej miłości jest decyzja o samobójstwie. Podobny motyw pojawia się również w IV części "Dziadów" Mickiewicza. W utworze tym główny bohater - Gustaw - również decyduje się na samobójstwo, podyktowane niespełnionym uczuciem. Obok motywu nieszczęśliwej miłości często pojawia się również motyw vanitas - związany z przemijaniem i zmierzaniu ku śmierci. Zobacz też: Motyw snu w literaturze. Co łączy Hypnosa i sny Roskonlikowa?Miłość rodzicielska w literaturzeMiłość rodzicielska w literaturze znajduje również swoje odbicie. Jednym z przykładów oddanej miłości matki do dzieci jest matka Balladyny z dramatu Juliusza Słowackiego. Mimo wszelkich niegodziwości, jakich dopuszczała się tytułowa bohaterka, jej matka obdarzała ją szczerym i silnym uczuciem. Doskonały przykład miłości rodzicielskiej, tym razem ze strony ojca, otrzymujemy w "Trenach" Jana Kochanowskiego. Cykl ten autor poświęcił swojej zmarłej córce Urszuli. Z tekstów można odczytać ogrom uczuć, jakimi obdarzał ojciec swoje dziecko, i to jak nie może pogodzić się z jego stratą. Miłość do ojczyzny w literaturze Miłość do ojczyzny w polskiej literaturze romantycznej pojawia się dość często. Po motyw ten chętnie sięgali wieszczowie narodowi: Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki. Ten pierwszy szczególnie unaocznił motyw patriotyzmu i oddania ojczyźnie w "Panu Tadeuszu", gdzie nie tylko bohaterowie deklarują swoją postawą i zachowaniem miłość do kraju, ale także sceneria przesycona jest patriotycznym duchem. Wystarczy wspomnieć tu chociażby opis dworku w Soplicowie, na wskroś polskiego, w którym na ścianach królują portrety bohaterów narodowych, a zegar wygrywa Mazurka Dąbrowskiego. Nieco inne ujęcie miłości do ojczyzny ukazuje Juliusz Słowacki w "Kordianie". Tu bohater po licznych wewnętrznych rozterkach dochodzi do przekonania, że prawdziwym sensem życia jest poświęcenie się sprawom narodowym. Zobacz tez: Motyw przemijania w literaturze. Przemijanie, czas, upływ czasu
Motyw śmierci pojawia się także w najsłynniejszej romantycznej powieści o nieszczęśliwej miłości, czyli w „Cierpieniach młodego Wertera” Goethego. Niespełnione uczucie głównego bohatera jest tak silne, że ostatecznie popełnia on samobójstwo, nie będąc w stanie żyć w świecie, w którym nie może być ze swoją ukochaną
Historia miłości Wertera i Lotty przypomina wiele innych romansów znanych z literatury, nie tylko romantycznej. Młodzieniec z miejsca poczuł uczucie do kobiety, gdy zobaczył ją po raz pierwszy w leśniczówce. Zafascynowała go nie tyko jej uroda, ale dobroć i opiekuńczość nad młodszym rodzeństwem i schorowanym ojcem. Po raz drugi spotkali się na balu. Wtedy to Werter przekonał się, że dziewczyna odwzajemnia jego uczucie, mimo że jest już prawie zaręczona z Albertem. Młodzieniec przeżywał wówczas najpiękniejsze chwile swojego życia. W listach do przyjaciela pisał: Przeżywam dni tak szczęśliwe, jakie Bóg chowa dla swych świętych (…) Jeszcze nigdy nie byłem szczęśliwszy, jeszcze nigdy moje odczuwanie natury, każdego kamyczka, każdej trawki, nie było pełniejsze i głębsze. Wkrótce okazało się, że Werter zakochał się bez pamięci. Nie tylko idealizował w myślach Lottę, ale nie mógł myśleć o niczym innym. Miłość stała się sensem jego życia. Sytuacja diametralnie się odmienia, gdy po sześciu tygodniach nieobecności powraca Albert. Młodzieniec zaczyna odczuwać zazdrość o ukochaną, lecz nie ma odwagi podjąć jakichkolwiek działań i usuwa się w cień. Targany emocjami nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca. Wyjeżdża do innego miasteczka, a tam próbuje znaleźć ukojenie w pracy w poselstwie. Początkowo nie może przestać myśleć o Lotcie, aż wreszcie zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mógł być z nią. Postanawia zakończyć ten związek i wysyła do kobiety wiadomość o rozstaniu. Przez jakiś czas wydaje mu się, że uporał się z własnymi uczuciami i zapomniał o miłości. Jednak, gdy dowiaduje się o ślubie Lotty z Albertem, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie przestał jej kochać. Burza uczuć odżyła w nim w jednej chwili. Z całego serca zazdrościł Albertowi: Ja jej mężem! O Boże, któryś mnie stworzył, gdybyś mi był zgotował tę szczęśliwość, całe me życie byłoby ciągłą modlitwą! Nie chce się pracować! Wybacz mi te łzy, wybacz mi moje daremne pragnienie! Nie może się powstrzymać i po dziesięciu miesiącach od rozstania powraca do domu Alberta i Lotty. Jego częste wizyty stają się z czasem kłopotliwe dla całej trójki bohaterów. Uczucia Wertera wobec Lotty zdają się być jeszcze silniejsze niż wcześniej. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij
. 33 99 270 84 303 254 70 26
motyw nieszczęśliwej miłości w literaturze
