Lars Klingbeil zajmuje się teraz polityką zagraniczną – dla SPD. Wyjazd do Warszawy pokazuje, jak trudno jest przywrócić stosunki z Polską. Lider SPD przyznaje się do niemieckich błędów, ale znajduje niewielu słuchaczy. Jeśli coś pójdzie nie tak z Larsem Klingebelem, wkrótce więcej osób w Göta w Turyngii będzie wiedziało więcej o wycieczce szefa SPD do Warszawy niż w całej Polsce. Tasak, którego żaden tłum nie może zignorować, został wykopany przez lokalnego polityka i partyzanta w Gotha, we wtorek przed pomnikiem Powstania w Getcie Warszawskim. To tutaj Willie Brandt, symbol Partii Socjaldemokratycznej, spontanicznie padł na kolana podczas wizyty w Polsce w 1970 roku i błagał o przebaczenie w imieniu swojego kraju. Nie trzeba dodawać, że obaj towarzysze robią sobie selfie w upalnym południowym upale, który może rozprzestrzeniać się wśród socjaldemokratów z NRD. Z drugiej strony zainteresowanie przedstawicieli polskich mediów wizytą szefa niemieckiej partii rządzącej w Warszawie jest ograniczone – choć Klingbeil ma w torbach kilka pamiątek. W polskim Sejmie Klingebel w podobny sposób ukuł zdanie, które już dwukrotnie wypowiedział, ale nie w Polsce, gdzie nie wypowiedział tego żaden inny polityk niemiecki. „Kiedy mówię, że stosunki (niemieckie) z Rosją zmieniają się radykalnie, ma to również związek z uznaniem błędu, z którego wielokrotnie krytykujemy, z krajów Europy Wschodniej, z krajów bałtyckich, nie widząc zbyt wiele w Niemczech; ponieważ nie widzieliśmy potrzeb w zakresie bezpieczeństwa” – mówi Klingbeil. Dość, nie słuchaliśmy wystarczająco dużo. Z tego „my” obejmuje wszystko, co pozostaje otwarte. Ale SPD jest zdecydowanie uwzględnione. Znak: „Stały pokój w Europie może istnieć tylko z Rosją, a nie przeciwko niej”. Partia Socjaldemokratyczna to historia. SPD nagle w złym świetle Klingbeil chce opisać więcej wschodnioeuropejskiej sympatii dla SPD, ale jego inicjatywa ma inną stronę. Jesienią partia jest gospodarzem spotkania Europejskiej Partii Socjaldemokratycznej (SPE) w Berlinie, koalicji głównych partii lewicowych. Klingbeil, który po wyborze na prezydenta zgodził się ze swoją współpracowniczką Saskią Eskin pracować nad kwestiami międzynarodowymi, aby zapewnić, że „socjaldemokracja ponownie stanie się silna w Europie Wschodniej”. W sumie, według Klingbeila, socjaldemokraci wprowadzili ośmiu szefów rządów w Europie i są zaangażowani w 13 rządów. Połączenie tych partii i konsolidacja socjaldemokratycznych zwycięstw wyborczych w innych krajach UE jest ekwiwalentem wielokrotnie potwierdzonego żądania Klingbeil, aby Niemcy stały się „wiodącą siłą” – jak SPD w SPD, jak Klingbeil w SPD. „Naprawdę chciałem spokojnie rozpocząć rok” – mówi Klingbeil, podsumowując rok wyborczy 2021, który był równie udany, co stresujący, po złożeniu kwiatów pod pomnikiem w getcie i pobliskim pomnikiem Willy’ego Brandta. Zwycięstwo wyborcze nastąpiło zaledwie dziewięć miesięcy temu, ale od rozpoczęcia rosyjskiej inwazji na Ukrainę minęły wieki; Zatrzymał się przed punktem krytycznym ogłoszonym przez kanclerza federalnego Olafa Schultza 27 lutego. Teraz Klingbeil musi skorygować wizerunek SPD w Niemczech i poza nim: partii, która przedkłada niemieckie interesy i stosunki z Rosją ponad dobrobyt mniejszych krajów Europy Wschodniej. Zwłaszcza w Polsce wewnętrzna niemiecka debata na temat niepewnego stanowiska Olafa Schultza w sprawie Nord Stream 2 i dostaw ciężkiej broni podkreśla wieloletnią nieufność do niemieckiego rządu, którą zasiał rządzący PiS. Zwłaszcza, że ​​to Warszawa rozgorzała konflikt, kiedy rząd twierdził, że Niemcy obiecały dostarczyć nowoczesne czołgi w ramach wymiany okrężnej – o co gorąco kwestionowano w Berlinie. Minister spraw zagranicznych SPD chce jednak jak najdokładniej naprawić szkody wizerunkowe, aby jego doradca miał wpływ. Pochwała i żądania od strony braterskiej Po ceremonii Brandta Klingbeil staje w dużej izbie parlamentu obok Włodzimierza Czarzastego, szefa polskiej siostrzanej partii SPD SLD i głosi, że Niemcy rozumieją zły kurs wobec Rosji. „To bardzo dobrze, że SPD może coś takiego powiedzieć w naszym polskim parlamencie” – chwali Kaisera, którego SPD utworzyła blok socjaldemokratyczny z mniejszą Wijsna-Noa Luica (Nowa Lewica) Roberta Pedrona. Kaiser ostrzega jednak, że Klingbeil i SPD muszą przełożyć swoje zmieniające się stanowisko na działanie. Jedyny znany polski polityk, który przywitał Klingbeila podczas jego zapowiedzianej tydzień wcześniej wizyty w Warszawie – nikt z rządu nie miał czasu – nie raczył się pochwalić. Klingbeil powiedział Niemcom, że Niemcy będą musieli uzyskać 12 mld euro z Brukseli, aby Polska mogła pomóc dwóm milionom Ukraińców w kraju, płacąc 500 euro miesięcznie na osobę. Ponadto wszystkie kraje poza Polską, Stanami Zjednoczonymi i Kanadą będą musiały wydać więcej pieniędzy na pomoc wojskową dla Ukrainy. Polska dostarczyła materiały o wartości 1,5 mld euro, podczas gdy inne kraje europejskie dostarczyły materiały o wartości poniżej 0,5 mld. Kaiser podnosi ten sam zarzut dotyczący pomocy finansowej i ponownie umieszcza w pokoju wszelkiego rodzaju postacie. Ambasador Punktu Zwrotnego Klingbeil i rząd federalny inaczej wyliczyłyby udzieloną pomoc, ale lider SPD nie włącza się do niej. Klingbeil twierdzi, że Porozumienie o pomocy w opiece nad uchodźcami powinno być poprzedzone porozumieniem UE o podziale obciążeń publicznych przy przyjmowaniu migrantów. Imponująca solidarność Polski z Ukraińcami ostro kontrastuje z odrzuceniem uchodźców muzułmańskich czy afrykańskich. W stylu pomniejszego ministra spraw zagranicznych Klingbeil po raz kolejny wyjaśnił garstce przedstawicieli polskich mediów zakres zmiany kursu Schulza: zainwestowanie 100 miliardów euro w armię niemiecką i wysłanie broni, w tym „ciężkiej artylerii” do konfliktu. strefa „to wielkie rzeczy dla niemieckich kroków”. Kiedy Klingbeil wspomina o zmianie epoki Scholza, tłumacz nie tłumaczy tego słowa na język polski, jakby był terminem ustalonym. Fakt, że Niemcy w znaczący sposób wspierają Ukrainę i same zaopatrują 800 tys. powoła partie, chcąc zastąpić rządzącego PiS premierem Mateuszem Morawieckim i liderem partii Jarosławem Kaczyńskim; Gdyby na sali miały się odbyć przedterminowe wybory, chętnie zrobimy to wcześnie. Ale w Polsce, gdzie PiS oferował szerokie świadczenia socjalne, partie lewicowe przeżywają ciężkie chwile. Mam nadzieję, że zmienię strażnika Nowa Lewica radziłaby sobie dobrze w sojuszu z wynikiem 10 proc. i mogłaby przynajmniej zostać młodszym partnerem w nowym rządzie. Praktycznie wszystkie partie w Berlinie liczą na taką zmianę, bo PiS nie jest łącznikiem z żadną partią niemiecką. Wręcz przeciwnie, wzbudzanie niechęci do Niemiec jest nadal częścią fundamentalnej pracy ultrakonserwatywnej partii. Odwieczną nieufność do Berlina, oburzające zarzuty i rutynowe żądanie nowych reparacji odczuli nie wszyscy Polacy, ale klasa średnia, ludzie starsi i mieszkańcy wsi, którzy kochają PiS z jego katolickim nacjonalizmem. Oczywiście sądy. Próba ponownego nawiązania stosunków przez władze sygnalizacji świetlnej, które pospiesznie udały się do Warszawy jako Annalena Barbock i Olaf Scholz na inauguracyjną wizytę, została dobrze przyjęta, ale już dawno nie powiodła się. Nawet pozostałe liberalne media zaakceptowały twierdzenie Morawieckiego, że musiał osobiście przekonać Niemców do dostarczenia czołgów na Ukrainę. Kaczyński, który niedawno odszedł z rządu, powiedział niedawno w publicznym wystąpieniu, że wcale nie jest pewien, czy inicjowane przez Schulza wzmocnienie Bundeswehry rzeczywiście jest wymierzone w Rosję – a może nawet w Polskę. W ten sposób PiS nadal podsyca ukrytą nieufność wielu Polaków do Berlina. Dla Klingbeila, który dzień przed wizytą w Warszawie był na Litwie, rozbieżność nie mogła być większa. Oprócz wizyty w stacjonujących tam niemieckich siłach NATO przyjął doradcę ds. bezpieczeństwa prezydenta Litwy Klingbeila oraz rozmawiał z najwyższą armią państwa bałtyckiego i przewodniczącym Komitetu Obrony. Nawet premier Ingrida Simonetti, mimo że była Chrześcijańską Demokratką, poświęciła 50 minut dla Niemieckiej Partii Socjaldemokratycznej. Rozmowa była „dobra”. Litwini doceniają Niemcy jako partnera w NATO. Klingbeil nie wydaje się jednak niezadowolony z wizyty w Warszawie. Przywrócenie stosunków z Polską i innymi krajami Europy Wschodniej będzie procesem długofalowym dla rządu federalnego i SPD. To nie pierwsza próba zawarcia trwałego sojuszu z pewną siebie Warszawą, która stara się odgrywać wiodącą rolę w Europie. Pytanie brzmi, czy wytrwałość i tolerancja frustracji przetrwają tym razem po kolejnym wielkim skandalu.